Στο τέλος του κάθε τριμήνου – Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι- γινόντουσαν στο σχολείο μας διάφορες εκδηλώσεις, στις οποίες ερχόντουσαν και οι κατά πλειοψηφία διάσημοι γονείς των μαθητών για να καμαρώσουν τα παιδιά τους και επί τη ευκαιρία να ρωτήσουν και τους καθηγητές για την πρόοδό τους, όπως συμβαίνει στα σχολεία όλου του κόσμου.
Θυμάμαι μια φορά σε μια τέτοια εκδήλωση, που η διευθύντρια του δημοτικού είχε αναλάβει και ρόλο παρουσιάστριας των λιλιπούτειων μουσικών που θα έπαιζαν κάποιο κομματάκι στο πιάνο, την κιθάρα ή το βιολί. Πριν από κάθε εμφάνιση διάβαζε από ένα χαρτί το όνομα του παιδιού, τον τίτλο του μουσικού κομματιού που θα παρουσίαζε, καθώς και το όνομα του συνθέτη – π.χ. η Νικολέτα θα μας παίξει το Fur Elise του Μπετόβεν ή ο Φρεντερίκ θα μας παίξει το A la Turka του Μότσαρτ. Εκείνη την εποχή είχαμε στο σχολείο μας τον Alex Joel, τον πολύ μικρότερο αδερφό του διασημότατου ποπ τραγουδιστή Billy Joel. Ο Alex είχε δείξει από πολύ μικρός το μεγάλο ταλέντο του στην κλασική μουσική και η εξέλιξή του δεν ξάφνιασε κανένα όταν αργότερα έγινε ο νεώτερος διευθυντής ορχήστρας της Όπερας της Βιέννης. Για τη συγκεκριμένη γιορτή ωστόσο είχε διαλέξει να παίξει στο πιάνο όχι κάποιο κλασικό κομμάτι, αλλά το Honesty του αδερφού του, που τότε παιζόταν στα ραδιόφωνα τουλάχιστον είκοσι φορές την ημέρα. Όποιο σταθμό κι αν έβαζες, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το πετύχεις. Παίρνει λοιπόν η διευθύντρια το χαρτί και αρχίζει να διαβάζει: «Και τώρα ο Alex Joel θα μας παίξει ένα κομμάτι του Billy… Joel;;;» Εκεί στράφηκε απορημένη προς τον Alex και τον ρώτησε: «Πρόκειται για συνωνυμία ή υπάρχει κάποια συγγένεια;»
«Είναι ο αδερφός μου…» απάντησε ο Alex.
«Α, τι καλά! Ο ένας αδερφός να συνθέτει και ο άλλος να παίζει στο πιάνο!» είπε κεφάτα η διευθύντρια δείχνοντας με τον τόνο της ότι αγνοούσε παντελώς τι εστί Billy Joel. «Έχουμε λοιπόν μια οικογένεια μουσικών!» συμπλήρωσε με περισσό ενθουσιασμό σαν να ήθελε να ενθαρρύνει δυο αδερφάκια που είχαν το ψώνιο της μουσικής. «Και το κομμάτι που θα μας παίξει είναι το….» εκεί κοίταξε πάλι το χαρτί της και διάβασε «...το Honesty», ενώ ήταν φως φανάρι ότι ο τίτλος της ήταν άγνωστος.
Από κάτω ακούστηκαν ψου ψου ψου και πνιχτά γέλια, αλλά η διευθύντρια … πέρα βρέχει. Ο μικρός Alex μας παρουσίασε μία εκπληκτική εκτέλεση του Honesty, τον χειροκροτήσαμε θερμά και πριν απομακρυνθεί από το πιάνο, η διευθύντρια του έδωσε συγχαρητήρια τόσο για το παίξιμό του όσο και για την ωραία σύνθεση του αδερφού του. «Μπράβο, είστε πολύ ταλαντούχα παιδιά», του είπε και πάλι δεν κατάλαβε γιατί όλοι χασκογελούσαν με το σχόλιό της. Μόνο μετά τη γιορτή, που της είπα ποιος ήταν ο Billy Joel , συνειδητοποίησε τη γκάφα της.
Μετά από μερικά χρόνια, ο Alex έπαιζε πιάνο και keyboards στην μπάντα του σχολείου που την αποτελούσαν γόνοι διάσημων μουσικών, όπως ο γιος του John Lennon, Sean Lennon (ηλεκτρική κιθάρα), ο γιος του Al Bano, Yari Carrisi (μπάσο), ενώ στα φωνητικά ήταν οι τρεις κόρες της Diana Ross. Μόνο ο ντράμερ δεν καταγόταν από μουσική οικογένεια.
Από τους πιο συμπαθητικούς γονείς στο σχολείο μπορώ να πω ότι ήταν ο Al Bano που μαζί με τη γυναίκα του, τη Romina Power, έρχονταν αρκετά τακτικά να ρωτήσουν για την πρόοδο του γιου και της κόρης τους. Με τον Al Bano γνωριστήκαμε μια μέρα που καθόμουν στο γραφείο μου και ξαφνικά άκουσα ένα πολύ διακριτικό χτύπημα στην πόρτα. «Περάστε», είπα και η πόρτα άνοιξε λίγο και δειλά δειλά πρόβαλε ένα πρόσωπο με συρμάτινα γυαλάκια. Ήταν το ίνδαλμα της πρώιμης εφηβείας μου που τα τραγούδια του είχαν επενδύσει μουσικά τους πρώτους πλατωνικούς έρωτές μου. Στους νεώτερους (αν και ούτε αυτοί είναι τόσο νέοι πια) έγινε γνωστός με τις επιτυχίες του Felicita και Il Ballo del qua qua (στα ελληνικά τα Παπάκια).
«Μήπως ενοχλώ;» ρώτησε ευγενικά. «Θα μπορούσα να περάσω και αργότερα».
«Μα τι λέτε!» είπα και σηκώθηκα από το γραφείο μου για να τον υποδεχτώ. «Τιμή μου που σας γνωρίζω από κοντά» πρόσθεσα χωρίς να κρύψω τη χαρά μου. Ήταν τόσο ευγενικός, τόσο γλυκός, τόσο χαμηλών τόνων που δύσκολα μπορούσες να πιστέψεις ότι αυτός ο άνθρωπος είχε κάνει δεν ξέρω κι εγώ πόσους πλατινένιους δίσκους και ήταν αντικείμενο λατρείας εκατομμυρίων νέων.
Το εντελώς αντίθετο ήταν η Yoko Ono, η μητέρα του Sean Lennon, που ήταν απόμακρη και αυστηρή. Δεν θυμάμαι να είχε έρθει ποτέ στο γραφείο να ρωτήσει για το παιδί της, ούτε είχα ανταλλάξει κουβέντα μαζί της. Και πάντα κυκλοφορούσε με μαύρα γυαλιά.
Όσο για τον γιο της, ήταν ένα παιδί εξαιρετικής ευφυΐας, που ο καθένας μπορούσε να δει ότι ήταν γεννημένος ηγέτης. Είχε πολύ ισχυρή προσωπικότητα από πολύ μικρός, με αποτέλεσμα να έχει επιβληθεί στα παιδιά όλης της τάξης που τον θεωρούσαν αρχηγό και τον ακολουθούσαν σε οποιαδήποτε τρέλα. «Σήμερα δεν θα κάνουμε μάθημα», έλεγε ο Sean και όλοι άφηναν κάτω τα μολύβια κι έκαναν ό,τι τους περνούσε από το κεφάλι . Αυτό γινόταν κάθε τρεις και λίγο, με αποτέλεσμα να μην έχουν μάθει τίποτα όλη τη χρονιά. Βέβαια ο ίδιος ο Sean δεν είχε ανάγκη από διάβασμα, ρουφούσε τις γνώσεις σαν σφουγγάρι, όμως οι άλλοι έμειναν ξύλα απελέκητα. Θα έλεγα ότι η χρονιά με την τάξη του Sean ήταν η πιο οδυνηρή εκπαιδευτική εμπειρία μου. Δεν ήξερα τι να κάνω. Να τους πάρω με το καλό; Κανένα αποτέλεσμα. Να βάλω τιμωρίες; Τους ήταν αδιάφορο. Μέσα στην τάξη γινόταν μπάχαλο. Επανειλημμένως απευθύνθηκα στη διεύθυνση, όπου το μόνο που μου συνέστησαν ήταν να κάνω υπομονή. Πόση υπομονή όμως μπορείς να κάνεις όταν ένα παιδί σε κοντράρει τόσο πολύ και παρασύρει κι όλα τα άλλα μαζί.; Η πλάκα είναι ότι με τα περισσότερα παιδιά γίναμε οι καλύτεροι φίλοι μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς. Με τον Sean τελευταία επικοινώνησα πριν από λίγο καιρό όταν δημοσίευσα στο facebook μερικές φωτογραφίες από το σχολείο, όπου ήταν κι εκείνος, και μου έστειλε μήνυμα για να με ευχαριστήσει για τις ωραίες αναμνήσεις.
