Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου. Μια πολύ γεμάτη μέρα


Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 5.30. Είναι η μεγάλη μέρα. Η πρώτη μέρα του σχολείου. Τα παιδιά μας περιμένουν να τα συνοδεύσουμε γύρω στις 7 η ώρα. Ο ουρανός είναι μαύρος, φορτωμένος με σύννεφα ενώ ακούγονται απειλητικά πολλά μπουμπουνητά. Ετοιμάζεται μια τροπική θύελλα που τελικά δεν αργεί να ξεσπάσει. Αναρωτιέμαι πώς θα διασχίσουμε την πόλη μέσα σε λάσπες και λακκούβες γεμάτες νερό για να φτάσουμε ως το ορφανοτροφείο, όμως το Pajero τα βγάζει πέρα άξια και δεν καθυστερούμε λεπτό.
     Δεν έχω καλά καλά διασχίσει την πόρτα και τα πιτσιρίκια τρέχουν να μου σφίξουν το χέρι αλλά και για κάτι ακόμα: όλα ζητούν ένα χάδι και με αγκαλιάζουν σφιχτά. Από χτες, ένα αγοράκι, κολλημένο πάνω μου σαν βδέλλα, δεν σταματάει να μου λέει «είμαι ο Arnold, είμαι ο Arnold», από φόβο μην ξεχάσω το όνομά του.
     Από τα 35 πέντε παιδιά, σήμερα θα πάνε σχολείο 15 από τα μικρά και το απόγευμα τα 11 πιο μεγάλα. Τα υπόλοιπα παραείναι μικρούλια.
     Παίρνουμε τον δρόμο για το σχολείο. Ευτυχώς, η βροχή σταμάτησε. Όλα τα πιτσιρίκια δίνουν μάχη για να με κρατήσουν από το χέρι, και φυσικά ο Arnold είναι ένα από αυτά. Επί 20 λεπτά, περπατάμε με δυσκολία ανάμεσα στους υπονόμους, τις ακαθαρσίες, τις λακκούβες που είναι γεμάτες βρωμόνερα και απόβλητα – ένα παχύρευστο μίγμα που σου φέρνει εμετό. Και στην επιφάνεια του μίγματος, χιλιάδες κουνούπια. Τελικά, φτάνουμε στο «σχολείο»: μερικά τούβλα με μια λαμαρίνα για στέγη.

     Μας υποδέχεται ο διευθυντής. Μετά από μία αρκετά μακρόχρονη διαδικασία (επιλογή των παιδιών ανάλογα με το επίπεδό τους, στοίχιση, τραγούδια κλπ) τα μικρά μας μπαίνουν επιτέλους στην τάξη. Στη συνέχεια, έχουμε μια συνάντηση με τον διευθυντή για τις διοικητικές και οικονομικές λεπτομέρειες γιατί το σχολείο είναι ιδιωτικό, που σημαίνει ότι το πληρώνεις όπως εξάλλου και τα δημόσια σχολεία. Μετά από παζάρι, ο Jonathan καταφέρνει να κατεβάσει την τιμή σε 10 δολάρια τον μήνα για κάθε παιδί. Είναι αλήθεια ότι ο διευθυντής κάνει πολλές υποχωρήσεις προς όφελος του ορφανοτροφείου.
     Με το που επιστρέφουμε στο ορφανοτροφείο, προσπαθούμε να ρυθμίσουμε κάποια θέματα που χρειάζονται άμεση επίλυση.
     Πρώτο μας μέλημα: Ο Papa Desire μας παρουσιάζει την κατάσταση της υγείας των παιδιών. Σίγουρα πρέπει να οργανώσουμε ένα πρόγραμμα επισκέψεων σε γιατρούς το συντομότερο δυνατόν, όμως δύο περιπτώσεις επείγουν. 
     Ο μικρός Cigale είναι μια πονεμένη ιστορία. Τον βρήκαν εγκαταλελειμμένο στον δρόμο μαζί με τον δίδυμο αδερφό του πριν από 5 μήνες. Ο αδερφός του δυστυχώς πέθανε στο ορφανοτροφείο πριν από την άφιξή μας και ο ίδιος, παρ’ όλο που υπολογίζεται πως είναι περίπου 2 ετών, μοιάζει με νεογέννητο. Επιπλέον, παραείναι ήσυχος, δεν κουνιέται, δεν μιλάει, δεν κλαίει -- μόνο όταν ουρεί, βάζει τις φωνές. Προφανώς, μεταξύ άλλων, έχει και κάποια ουρολοίμωξη. Ακόμα, το μικροσκοπικό του μέγεθος και η πρησμένη κοιλιά του δείχνουν ότι υποσιτίζεται. Αποφασίζουμε να τoν πάμε αμέσως στο νοσοκομείο.
     Η Fallone, ένα δεκατετράχρονο κορίτσι , είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Το πρόσωπό της είναι παραμορφωμένο εξαιτίας ενός τεράστιου όγκου στη μύτη. Αποφασίζουμε να την πάρουμε κι αυτήν στο νοσοκομείο.
     Στη συνέχεια, ενώ περιμένουμε τα κορίτσια να ετοιμάσουν τον Cigale (να τον πλύνουν, να του βάλουν ταλκ κλπ), ο Papa Desire μας πληροφορεί ότι δύο κορίτσια είχαν φύγει από το ορφανοτροφείο πριν από τέσσερις μέρες, γιατί δεν τους άρεσε το μέρος. Στη θέση τους ο ίδιος είχε περισυλλέξει δύο άλλα μικρά. Ο Jonathan θέλει οπωσδήποτε να μιλήσει με την Prisca, το ένα από τα δύο κορίτσια που είχε επιστρέψει πριν από λίγες ώρες.
     Στη διάρκεια της κουβέντας, η μικρή μας λέει πως κάποιες φίλες τους είχαν προτείνει να πάνε στην Αγκόλα, όπου θα κέρδιζαν χρήματα ως κομμώτριες. Της εξηγούμε ότι είναι ελεύθερη να φύγει όποτε θέλει, όμως στο ορφανοτροφείο της δίνεται μια μοναδική ευκαιρία και θα ήταν κρίμα να μην την εκμεταλλευτεί. Ο Jonathan της υπενθυμίζει ότι της έχει βρει ανάδοχο που είναι πρόθυμος να πληρώνει για τη διατροφή της όσο εκείνη θα έκανε την πρακτική εξάσκηση ως αισθητικός που είχε ήδη ξεκινήσει. Η τελική απόφασή της μετά το τέλος της κουβέντας ήταν να μείνει. Τι ανακούφιση!! ! Γιατί η τύχη πολλών κοριτσιών αυτής της ηλικίας είναι τραγική. Για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, μπλέκουν σε κυκλώματα πορνείας και πολύ σύντομα βρίσκονται με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ή /και μολυσμένες από τον ιό του AIDS, αν ταυτόχρονα δεν πέσουν και θύματα βιασμού – πρακτική πολύ συνηθισμένη σ’ αυτή τη χώρα. Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε και το δεύτερο κορίτσι το συντομότερο δυνατόν.
     Ακολουθεί άλλη μια γρήγορη συζήτηση με τον δεκατριάχρονο Jeancy. Δεν θέλει να πάει στο σχολείο γιατί σκέφτεται να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων. Του εξηγούμε ότι για να ασκήσεις οποιοδήποτε επάγγελμα, πρέπει να ξέρεις να διαβάζεις, να γράφεις και να μετράς. Του δίνουμε να καταλάβει πως το όνειρό του να γίνει μηχανικός θα γίνει πραγματικότητα και ότι σχεδιάζουμε να τον στείλουμε ως ασκούμενο σε ένα γκαράζ, όμως κι εκείνος, από την πλευρά του πρέπει να μας υποσχεθεί πως θα προσπαθήσει να μάθει να διαβάζει και να γράφει.
     Συνέχεια της ημέρας στο νοσοκομείο. Βέβαια, το κτίριο είναι του ίδιου αρχιτεκτονικού στυλ με το σχολείο και τα άλλα οικοδομήματα. Η μόνη διαφορά είναι πως στην πόρτα γράφει «Νοσοκομείο» αντί για «Σχολείο». Ο γιατρός που εξετάζει τα παιδιά, φαίνεται – ευτυχώς – πολύ έμπειρος. Μας γράφει εξετάσεις που γίνονται επιτόπου, στο εργαστήριο του νοσοκομείου. Τα αποτελέσματα βγαίνουν πολύ γρήγορα.
     Διάγνωση: Ο Cigale πάσχει από αναιμία και υποσιτισμό, ενώ επίσης παρουσιάζει έλλειψη ορισμένων στοιχείων όπως η βιταμίνη Β12. Πρέπει να τρέφεται με τέτοιο τρόπο που να καλυφθούν αυτές οι ελλείψεις, ενώ το διαιτολόγιό του πρέπει να είναι πλούσιο και σε πρωτεΐνες. Όσον αφορά τη λοίμωξή του, πρέπει να περιμένουμε τα αποτελέσματα άλλων εξετάσεων που θα βγουν αύριο, όμως ο γιατρός μα καθησυχάζει. Γρήγορα θα συνέλθει αν ακολουθήσουμε τις οδηγίες του.
     Όσο για την Fallone μαθαίνουμε ότι ο όγκος στο πρόσωπό της δεν είναι παρά ένα τεράστιο αιμάτωμα που έχει προκληθεί από ένα βίαιο χτύπημα. Παρ’ όλες τις ερωτήσεις του γιατρού, το κορίτσι δεν μας διαφωτίζει καθόλου, όμως είναι προφανές ότι είναι θύμα ανομολόγητων βιαιοτήτων. Εξάλλου και η συμπεριφορά της, έτσι που είναι κλεισμένη στον εαυτό της, σιωπηλή και μοναχική, απλώς επιβεβαιώνει τις υποψίες μας. Θα ξαναέρθουμε την Τρίτη ή την Τετάρτη για να της αφαιρεθεί χειρουργικά το αιμάτωμα και να αποκατασταθεί επιτέλους το πρόσωπό της.
     Στη συνέχεια, ο Jonathan, με ξαλαφρωμένη την καρδιά, διαπραγματεύεται και υπογράφει ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο υγείας για τα παιδιά με τον διοικητή του νοσοκομείου. Το συμβόλαιο περιλαμβάνει ιατρικές συμβουλές, εξετάσεις, πρώτες βοήθειες, βασική περίθαλψη καθώς και τα απαραίτητα εμβόλια. Εξαιρούνται οι πιο πολύπλοκες εξετάσεις και, φυσικά, οι χειρουργικές επεμβάσεις.
     Φεύγουμε από το νοσοκομείο διπλά ανακουφισμένοι και ευτυχείς. Τα δύο παιδιά πήραν το δρόμο της θεραπείας κι εμείς έχουμε στα χέρια μας ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο υγείας.
     Ίσα ίσα που προλαβαίνουμε να γυρίσουμε στο ορφανοτροφείο για να συνοδεύσουμε τη δεύτερη ομάδα στο σχολείο. Ίδιες σκηνές με το πρωί, με μόνη διαφορά ότι τώρα στη θέση του Arnold, μου κρατούν σφιχτά το χέρι η Sophieκαι η Beatrice.
     Επιστρέφουμε στο σπίτι για να φάμε, όμως περισσότερο θέλω να συγχαρώ τον Jonathan για τη γρηγοράδα, την αποτελεσματικότητα, την ευελιξία, το πάθος, την αγάπη και την αφοσίωση με την οποία είχε χειριστεί τόσα θέματα μέσα σε μια μέρα. Ο ίδιος γκρινιάζει γιατί δεν τα είχε κάνει όλα αυτά νωρίτερα!!!! Και φεύγει αμέσως για μια συνάντηση με τον υπουργό Εθνικής Παιδείας για ένα σχέδιο ανοικοδόμησης 24 σχολείων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου