Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

ΙΠΤΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΛΙΓΟ ΜΑΚΑΡΙΤΗΣ


    Από μικρό παιδί αγαπούσα τα αεροπλάνα και ονειρευόμουν να μπορώ να πετάω κι εγώ μια μέρα από τη θέση του πιλότου. Έτσι, κάποια στιγμή, γράφτηκα σε μια αερολέσχη και ξεκίνησα μαθήματα – στην αρχή στο έδαφος και μετά εν πτήσει – πάντα με τον εκπαιδευτή μου, τον Σερζ, έναν ικανότατο πιλότο και εκπληκτικό άνθρωπο που του χρωστάω πολλά. (Δυστυχώς, ο Σερζ δεν υπάρχει πια. Σκοτώθηκε σε ένα αεροπορικό δυστύχημα. Ένας συνάδελφός του που θα πέταγε με ένα μαθητή του στη Λυών, τον κάλεσε να τους συνοδεύσει. Σκοτώθηκαν και οι τρεις στην προσγείωση. Στη θέση του πρώτου πιλότου καθόταν ο μαθητής, στην θέση του δεύτερου πιλότου ο συνάδελφος, ενώ ο Σερζ καθόταν πίσω. Είμαι βέβαιος ότι αν ήταν εκείνος στο τιμόνι, θα είχαν σωθεί).
    Θυμάμαι μια μέρα, μετά από λίγα μαθήματα, είχα πάει στην αερολέσχη με τους γονείς μου για μια ακόμα πτήση με τον δάσκαλό μου. Άφησα τον πατέρα μου και τη μητέρα μου να πιουν έναν καφέ, κι εγώ ανέβηκα στο αεροπλάνο με τον Σερζ. Ο οποίος από τη στιγμή που κάθισα στη θέση μου, δεν σταμάτησε να μου κάνει παρατηρήσεις και μάλιστα σε πολύ έντονο τόνο. «Γιατί πετάς στα 2.250 πόδια, αφού πρέπει να πετάς στα 2.200; Γιατί κάνεις αυτό και όχι εκείνο; Τι σου έχω μάθει; Τι σου έχω πει;» Και μετά από λίγο πάλι τα ίδια. Και δωσ’ του νεύρα, δως’ του φωνές. Έβρισκε πως όλες οι κινήσεις μου ήταν λάθος, παρ’ όλο που εγώ προσπαθούσα να τα κάνω όλα σωστά.
    Αφού λοιπόν είχα προσγειώσει και απογειώσει το αεροπλάνο δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές μέσα σε ένα κλίμα τρομερού εκνευρισμού, κάποια στιγμή σκέφτηκα πως δεν άντεχα άλλο και ότι θα ήταν καλύτερα να σταματήσω. Αρκετά είχα ταλαιπωρηθεί. Οι φωνές και οι διαπληκτισμοί με είχαν κουράσει. Έτσι προσγειώθηκα με σκοπό να αφήσω το αεροπλάνο και να πάω σπίτι μου. Θα υπήρχαν και καλύτερες μέρες… Ενώ το αεροπλάνο τροχοδρομούσε, αφήνοντας πίσω του τον διάδρομο προσγείωσης, βρεθήκαμε στη διασταύρωση που οδηγεί από τη μία πλευρά στο πάρκινγκ και από την άλλη στο διάδρομο απογείωσης. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, ο Σερζ τράβηξε το φρένο και έξαλλος άρχισε να μου φωνάζει: «Δεν μ’ ακούς! Κάνεις του κεφαλιού σου! Εγώ δεν πετάω ξανά μαζί σου! Πέτα μόνος σου!» Και έφυγε.
    Είχα μείνει άναυδος. «Μα πού πάει αυτός;» σκέφτηκα. «Τι μου λέει τώρα; Να φύγω χωρίς αυτόν;» Ήμουν για πρώτη φορά μόνος στο αεροπλάνο, με τη μηχανή να δουλεύει και την έλικα να γυρίζει, και ενώ πριν από λίγα δευτερόλεπτα ήμουν αποφασισμένος να πάω στο πάρκινγκ και να κατέβω, έλυσα το φρένο και κατευθύνθηκα προς τον διάδρομο απογείωσης. Η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη. Λες και ήμουν έτοιμος να κατακτήσω ολόκληρο τον κόσμο. Θυμάμαι αυτή τη στιγμή σαν από τις πιο συναρπαστικές της ζωής μου. Αφού συνεννοήθηκα με τον πύργο ελέγχου, έβαλα τα γκάζια και απογειώθηκα. Τι υπέροχη αίσθηση ελευθερίας! Ένιωθα σαν πουλί έτσι όπως πετούσα στον γαλανό ουρανό και έβλεπα από κάτω τα σπίτια σκόρπια εδώ κι εκεί μέσα στο καταπράσινο τοπίο. Και ήμουν μόνος μου! Απόλυτα μόνος!
    Μετά από μια μεθυστική βόλτα γύρω από το αεροδρόμιο, σκέφτηκα πως ήταν καιρός πια να προσγειωθώ. Εκείνη τη στιγμή, ερχόταν και ένα άλλο αεροπλάνο, το οποίο είχε προτεραιότητα σε σχέση με μένα, όμως με τη σκέψη ότι προλαβαίνω και τον φόβο μην απομακρυνθώ πολύ από το αεροδρόμιο μέχρι να προσγειωθεί αυτό, όρμησα μπροστά του. Το τι βρισίδια άκουσα από τον άλλο πιλότο δεν λέγεται! (Η γραμμή είναι κοινή και ακούν όλοι όλους). Τα οποία βρισίδια όμως κόπηκαν μαχαίρι όταν ακούστηκε η πολύ ήρεμη φωνή του εκπαιδευτή μου να λέει από τον πύργο ελέγχου: «Βούλωσ’ το! Είναι η πρώτη του πτήση!». «Χαλάλι του…» αποκρίθηκε ο άλλος πιλότος και μου παραχώρησε την προτεραιότητα. Προσγειώθηκα ακολουθώντας με θρησκευτική ευλάβεια όσα με είχε μάθει τόσον καιρό ο Σερζ και αμέσως μετά προσγειώθηκε και ο άλλος – που όπως αποδείχτηκε ήταν… ο γείτονάς μου.
    Εν τω μεταξύ, οι γονείς μου όλο αυτό το διάστημα είχαν μείνει αποσβολωμένοι. Δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα – απλώς παρακολουθούσαν με το βλέμμα τους το αεροπλάνο, φυσικά με τρομερή αγωνία, αφού ήξεραν ότι ο δάσκαλός μου δεν ήταν μαζί μου και ότι ήταν η πρώτη σόλο πτήση μου. Με το που με είδαν να πλησιάζω, έπεσαν στην αγκαλιά μου και μαζί με όλη την αερολέσχη γιορτάσαμε το γεγονός όπως αρμόζει σ’ αυτές τις περιπτώσεις.
    Αφού πήρα λοιπόν το βάπτισμα του πυρός, χαιρόμουν αρκετά συχνά αυτό το χόμπι μου κάνοντας βόλτες με το αεροπλάνο μόνος μου ή με παρέα. Και επειδή το αγαπούσα τόσο, το καθιέρωσα και στο σχολείο ως δραστηριότητα. Είχα μαθητές που τους πήγαινα στην αερολέσχη για να πάρουν κι αυτοί δίπλωμα πιλότου. Φυσικά, αντί να τους περιμένω με σταυρωμένα χέρια, έβρισκα κι εγώ ευκαιρία να μπω σε ένα αεροπλάνο και να κάνω το κέφι μου.
    Ήταν 4 Δεκεμβρίου του 1992. Είχα πάρει , όπως συνήθως, εφτά-οχτώ υποψήφιους πιλότους-μαθητές μου και τους είχα φέρει στην αερολέσχη για το μάθημά τους. Αφού έφυγαν με τους εκπαιδευτές τους, εντόπισα λίγο πιο πέρα ένα ολοκαίνουργιο – τσίλικο – αεροπλάνο που άστραφτε ολόκληρο. Πολύ χλιδάτο κομμάτι! Ανάμεσα στα σαράβαλα που είχαν κάνει χιλιάδες ώρες πτήσης, αυτό ξεχώριζε σαν κύκνος ανάμεσα στις πάπιες. Έσπευσα να το καπαρώσω μην τυχόν και το προλάβει κανένας άλλος. Μπήκα μέσα και είχε ακόμα τη μυρωδιά του καινούριου. Η κονσόλα με τα όργανα γυάλιζε. Οροφή, δάπεδο έλαμπαν. Τα δερμάτινα καθίσματα ήταν τελείως άθικτα. Είχε κάνει μόλις 35 ώρες πτήσης. Με μεγάλη χαρά, έβαλα μπρος τη μηχανή, τροχοδρόμησα στον διάδρομο, έβαλα γκάζι και απογειώθηκα. Όμως δεν είχε περάσει ούτε ένα λεπτό από την απογείωση (δηλαδή ήμουν ακόμα χαμηλά, ευτυχώς όχι πολύ χαμηλά), όταν ξαφνικά η έλικα σταμάτησε και το αεροπλάνο πήρε μια κλίση προς τα κάτω.
    Εδώ πρέπει να κάνω μία παρένθεση και να αναφέρω ότι η εκπαίδευση του πιλότου δεν επικεντρώνεται τόσο στην πτήση του αεροσκάφους, όσο στην προσγείωση κάτω από δύσκολες συνθήκες και, δη, χωρίς τη μηχανή. Είχα κάνει τουλάχιστον 40 προσγειώσεις χωρίς τη μηχανή – πράγμα απαραίτητο για να πάρεις το δίπλωμά σου. Όμως πάντα με τον εκπαιδευτή μου δίπλα. Τώρα ήμουν μόνος και, κυρίως, κάτω από πραγματικές συνθήκες κινδύνου.
    Με έπιασε κρύος ιδρώτας. Μου κόπηκαν τα πόδια. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν ταμπούρλο. Ο πανικός δεν με άφηνε να σκεφτώ λογικά και να κάνω τις κινήσεις που έπρεπε, δηλαδή να κοιτάξω να βρω έναν ελεύθερο χώρο, κενό από ανθρώπους, ηλεκτροφόρα σύρματα και κατοικίες, και να προσγειώσω το αεροπλάνο με σβηστή τη μηχανή. Αντιθέτως, άρχισα να προσπαθώ να ξαναβάλω μπρος. Εν τω μεταξύ το αεροπλάνο έπεφτε και η γη πλησίαζε επικίνδυνα… πολύ επικίνδυνα. Όμως εμένα μου είχε κολλήσει να βάλω μπρος τη μηχανή. Ήξερα πως όταν κάνει πολύ κρύο, συχνά σχηματίζεται πάγος στον θάλαμο ανάφλεξης της βενζίνης με αποτέλεσμα να μπουκώνει και να σβήνει η μηχανή. Γι’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ένα κουμπί που με το πάτημά του τα θερμά αέρια της εξάτμισης στρέφονται μέσα στη μηχανή και έτσι λιώνει ο πάγος. Πιστεύοντας ότι η βλάβη του αεροπλάνου οφειλόταν σε αυτή την αιτία, επέμενα κι εγώ στις παραπάνω ενέργειες.
    Τελικά, εκεί που είχα χάσει και την τελευταία μου ελπίδα, εκεί που έλεγα «Πάει, πεθαίνω!», επενέβη ο από μηχανής (κυριολεκτικά) θεός και η μηχανή πήρε μπρος. Αν δεν γινόταν αυτό, σε λίγα δευτερόλεπτα το αεροπλάνο μου θα διαλυόταν στο έδαφος κι εγώ θα ανέβαινα στους ουρανούς για πάντα. Τώρα έπρεπε να συγκεντρωθώ στην προσγείωση. Προσγειώθηκα κανονικά, με τη μηχανή αναμμένη, όλως παραδόξως απόλυτα ψύχραιμος, και αφού συνάντησα τον Σερζ που μου τα έψαλε ένα χεράκι για τις βλακείες που έκανα, πήγα να αναφέρω το επεισόδιο στους υπεύθυνους της αερολέσχης. Σε λίγα λεπτά, ένας μηχανικός προσπαθούσε να βάλει μπρος τη μηχανή. Μάταια όμως. Η μηχανή είχε πνεύσει τα λοίσθια.
    Την επομένη έμαθα ότι όλοι απορούσαν που ήμουν ακόμα ζωντανός. Πάγωσα όταν κατάλαβα ότι την είχα γλιτώσει παρά τρίχα. Η διάγνωση του συνεργείου ήταν ότι δεν επρόκειτο για βλάβη λόγω κρύου – η εκτίμησή μου ήταν εντελώς λανθασμένη. Η μηχανή, που ήταν ακόμα καινούρια, δεν είχε ρονταριστεί καλά και γι’ αυτό είχε σπάσει. Τόσο απλά. Το πώς πήρε ξανά μπρος εκείνη την τελευταία φορά είναι ένα μυστήριο. Φαίνεται πως ήταν γραφτό να ζήσω για να σας διηγηθώ αυτή την ιστορία.

3 σχόλια:

  1. Προς κάθε ενδιαφερόμενο: Ο Δ. είναι στα αριστερά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ πως περνάν τα χρόνια.. δεν με θυμάται ούτε η φίλη μου η Ο. ..... Στην φώτο εγώ είμαι δεξιά, γεμίζω με βενζίνη το αεροπλάνο πριν φύγω, ενώ αριστερά είναι ο ξάδελφός μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Sorry!!! Εξάλλου είναι ολοφάνερο. Μάλλον μπέρδεψα το σκόρδο-κρεμμύδι

    ΑπάντησηΔιαγραφή