ΜΠΟΧΑ Ή ΑΡΩΜΑ;

Είχα μόλις αφήσει την πατρική στέγη με τα σπιτικά φαγητά της μαμάς, όταν μαζί με τον κατά δύο χρόνια μεγαλύτερο αδερφό μου και συγκάτοικό μου στη Γενεύη αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε με νέες γεύσεις, πιο διεθνείς και πιο εκλεπτυσμένες. Οι προσπάθειές μας στη μαγειρική στέφονταν άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε με παταγώδη αποτυχία, αν και σήμερα μπορούμε να λέμε και οι δυο μας ότι τα καταφέρνουμε αρκετά καλά στην κουζίνα.

        Μεγάλο ενδιαφέρον δείχναμε για τη γαλλική γαστρονομία και, όπως ήταν φυσικό, κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να κάνουμε τη γνωριμία μας και με τα περίφημα γαλλικά τυριά, τα οποία μας ήταν παντελώς άγνωστα. Μέχρι τότε, όταν λέγαμε τυρί εννοούσαμε την πατροπαράδοτη φέτα που φέρναμε από την Ελλάδα σε τενεκέδες. Δεν είχαμε ιδέα ούτε από Brie ούτε από Chevre ούτε από Reblochon.

        Λαχταρώντας λοιπόν να δοκιμάσουμε καινούριες γεύσεις, πήγαμε μια μέρα στο σουπερμάρκετ και μεταξύ άλλων ρίξαμε στο καλάθι μας και ένα γαλλικό τυρί, ένα Caprice des Dieux , που ανήκει στην ίδια οικογένεια με το Camembert. Πληρώσαμε στο ταμείο και με το που γυρίσαμε στο σπίτι, το πρώτο πράγμα που κάναμε αφού τακτοποιήσαμε τα ψώνια μας ήταν να ανοίξουμε το πακέτο με το τυρί, έτοιμοι να το περιποιηθούμε καταλλήλως. Όμως, τι δυσάρεστη έκπληξη ήταν αυτή! Προτού καλά καλά ανοίξουμε τη συσκευασία, πλημμύρισε το δωμάτιο μια έντονη μυρωδιά αμμωνίας, λες και κάποιος είχε κατουρήσει πάνω στο τυρί.

        «Απαπά!» είπα αναγουλιασμένος . «Τι είναι αυτή η βρώμα; Σίγουρα είναι χαλασμένο!»

        Ο αδερφός μου συμφώνησε μαζί μου απόλυτα (αν και ήταν ήδη κάμποσο καιρό στην Ελβετία, μάλλον ήταν κι αυτός αρχάριος στο θέμα «γαλλικά τυριά»). Έτσι πήραμε το ανοιγμένο πακέτο και επιστρέψαμε στο σουπερμάρκετ, σκοπεύοντας – κατά την ελληνική συνήθεια – να κάνουμε φασαρία. Φουριόζοι, πάμε στο ταμείο, και κραδαίνοντας το μισανοιγμένο τυρί, αρχίσαμε να φωνάζουμε πως δεν θα μας πιάσουν κορόιδα αυτοί και πως θέλουμε τα λεφτά μας πίσω.

        «Ηρεμήστε. Δεν έγινε και τίποτα!» μας καθησύχασε ο ευγενέστατος και ψυχραιμότατος ταμίας.

         «Μα το τυρί σας είναι χαλασμένο. Βρωμάει!» επιμέναμε εμείς.

         «Αφήστε το και πάρτε ένα άλλο», μας πρότεινε εκείνος, αποστομώνοντας μας, καθώς ειδικά την δεκαετία του 70 τέτοιου είδους συμπεριφορές ήταν άγνωστες σε μας τους Έλληνες. Ο τύπος δεν είχε καν κοιτάξει αν το τυρί ήταν χαλασμένο και μας έδινε το ελεύθερο να πάρουμε μια άλλη συσκευασία! «Είναι τρελοί αυτοί οι Ελβετοί…» σκεφτήκαμε αλλά δεν είπαμε κουβέντα. Απλά αφήσαμε το πακέτο που είχαμε αγοράσει προηγουμένως και πήραμε ένα καινούριο.

         Περιττό να πω ότι επιστρέφοντας στο σπίτι έγινε πάλι το ίδιο σκηνικό: Ανοίγουμε το τυρί και για δεύτερη φορά μας πήρε η ίδια ακριβώς μπόχα. «Γρήγορα πίσω!» είπα στον αδερφό μου που ήταν κι εκείνος εξίσου αγανακτισμένος με μένα.

        Ξανά μανά επιστρέφουμε στο σουπερμάρκετ, αποφασισμένοι αυτή τη φορά να τους τα ψάλουμε για τα καλά. Δεν θα τους επιτρέπαμε να μας τουμπάρουν πάλι με τις ευγένειές τους. «Μα δεν ντρέπεστε;» είπαμε εκνευρισμένοι στον ταμία. «Μας πουλήσατε ξανά χαλασμένο τυρί!»

Εκείνος, εξίσου ψύχραιμος με πριν, μας πρότεινε να πάρουμε μια άλλη συσκευασία ή να μας δώσει τα λεφτά μας πίσω. Εμείς όμως θέλαμε ντε και καλά να παραπονεθούμε στον υπεύθυνο. Χωρίς χρονοτριβή, ο ταμίας φώναξε έναν κακόμοιρο τυπάκο, τον οποίο μας σύστησε ως υπεύθυνο του τμήματος των τυριών. Με το που άνοιξε το στόμα του, καταλάβαμε ότι ήταν Πορτογάλος .

        «Μυρίστε το», του είπα φέρνοντας το ανοιγμένο Caprice des Dieux στη μύτη του. «Είναι χαλασμένο!»

        «Έχετε απόλυτο δίκιο», είπε εκείνος «Πράγματι είναι χαλασμένο. Πάρτε ένα άλλο».

        Παίρνουμε λοιπόν μια άλλη συσκευασία και την ανοίγουμε αυτή τη φορά μπροστά του για να αποφύγουμε τα άσκοπα πηγαινέλα. Και πάλι ξεχύθηκε η ίδια αφόρητη μυρωδιά.

        Κάνοντας μια γκριμάτσα αηδίας, ο Πορτογάλος παραδέχτηκε ότι και αυτό το τυρί ήταν χαλασμένο. Υποψιασμένος πια, άνοιξε άλλα δυο-τρία πακέτα και αφού αποφάνθηκε ότι ολόκληρη η παρτίδα ήταν για πέταμα, έδωσε εντολή να αποσυρθούν όλα τα Caprice des Dieux από τα ράφια του καταστήματος. Τα οποία, παρεμπιπτόντως, ήταν μια χαρά. Απλώς, ο υπεύθυνος του τμήματος αποδείχτηκε τόσο άσχετος με τα γαλλικά τυριά όσο κι εμείς. Μας πήρε κάμποσα χρόνια για να μάθουμε να εκτιμάμε αυτή την υπέροχη … μπόχα.