Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Η ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΣΚΑΛΙΝ


Τον καιρό που ήμουν στην Ελβετία, έζησα και μια πολύ τραγική ιστορία: την αρρώστια και τον θάνατο της πεντάχρονης Πασκαλίν.
     Η Πασκαλίν, κόρη του αγαπητού φίλου και συναδέλφου μου του Ρενέ, ήταν ένα πολύ πρόσχαρο και πολύ όμορφο κοριτσάκι – ένα σωστό κουκλί. Δυστυχώς όμως η μοίρα τη χτύπησε ανελέητα. Ήταν μόλις τριών χρονών όταν έγινε η διάγνωση: η μικρή έπασχε από λευχαιμία. Από την αρχή, οι γιατροί είχαν δώσει ελάχιστες ελπίδες, οι οποίες όσο περνούσε ο καιρός λιγόστευαν όλο και περισσότερο, ώσπου εξανεμίστηκαν τελείως μετά από δύο χρόνια αγώνα.
     Το δράμα ήταν ότι η Πασκαλίν, αν και τόσο μικρούλα, είχε πλήρη συναίσθηση της κατάστασής της. Θυμάμαι που ρωτούσε τη φίλη μου τη Μαρί-Φρανσουάζ που την επισκεπτόταν συχνά: «Γιατί εγώ; Γιατί σε μένα; Γιατί να πεθάνω;» Και όσο κι αν εκείνη προσπαθούσε να την καθησυχάσει, η μικρή ήξερε ότι οι μέρες που της απόμεναν ήταν λίγες. Πολύ λίγες.
      Και όταν πια η ζωή της έγινε ένα βάσανο από τους αφόρητους πόνους, οι γιατροί πρότειναν στον πατέρα της να δώσουν ένα τέλος στο μαρτύριό της και εκείνος δέχτηκε. Πήρε την Πασκαλίν στην αγκαλιά του κι αυτή ξεψύχησε στα χέρια του…
     Όσο τραγική, όμως, κι αν ακούγεται αυτή η ιστορία, ακόμα πιο τραγικό είναι το γεγονός ότι κάποιος θα μπορούσε να έχει σώσει αυτό το κοριτσάκι, γιατί αυτή η ασθένεια θεραπεύεται με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας με μια μεταμόσχευση μυελού των οστών, αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλος δότης. Η διαδικασία είναι απλή, τόσο για τον δότη όσο και για τον λήπτη. Για τον δότη, ειδικά, είναι τόσο απλή όσο και μια αιμοληψία, ο δε μυελός των οστών που αφαιρείται αναπλάθεται μέσα σε λίγες μέρες.
     Επειδή λοιπόν σίγουρα υπάρχει κάποιος στον κόσμο που είναι συμβατός με τον καθένα από μας, μπορούμε ή μάλλον επιβάλλεται να γίνουμε όλοι δότες μυελού των οστών. Πώς γίνεται αυτό; Πας σε ένα νοσοκομείο και αφού σου κάνουν μια απλή εξέταση αίματος, καταχωρίζουν τα στοιχεία σου σε μια παγκόσμια τράπεζα δεδομένων. Αν κάποτε παρουσιαστεί από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου ένα άρρωστο παιδί με το οποίο έχεις ιστοσυμβατότητα, σε καλούν για να βοηθήσεις.
     Περιττό να πω ότι μετά την τραγική ιστορία της Πασκαλίν έγινα δότης μυελού των οστών στην Ελβετία. Και όταν ήρθα στην Ελλάδα, ξαναέγινα. Αυτό έτυχε να το κάνω στη Θεσσαλονίκη: πήγα στο Θεαγένειο Νοσοκομείο και μετά από την ολιγόλεπτη διαδικασία που περιέγραψα νωρίτερα, μου έδωσαν ένα χαρτάκι που με χρήζει δότη. Το οποίο έχω πάντα στο πορτοφόλι μου. Μέχρι τώρα δεν με έχουν καλέσει, ωστόσο ελπίζω μέχρι τα 55 μου (ηλικία-όριο) να έχω τη χαρά να φανώ χρήσιμος σε κάποιο παιδί σαν την Πασκαλίν.

Υ.Γ. Για όσους ενδιαφέρονται να γίνουν δότες μυελού των οστών, υπάρχει η παρακάτω ηλ. διεύθυνση:http://www.bestrong.org.gr/el/learncancer/treatmentstemcellandbonemarrowtransplants/donorofmarrow/
Υ.Γ.2 Στη φωτογραφία είναι η κάρτα δωρητή σώματος, γιατί παρόμοια επίσημη κάρτα δότη μυελού των οστών δεν υπάρχει.

2 σχόλια:

  1. Η φώτο δεν είναι κάρτα δότη μυελού των οστών αφού δεν υπάρχει κάτι τέτοιο αλλά κάρτα δωρεάς οργάνων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπορείτε να ρίξετε και μια ματιά εδώ http://www.bestrong.org.gr/el/learncancer/treatment/stemcellandbonemarrowtransplants/donorofmarrow/

    ΑπάντησηΔιαγραφή